Hoe ga je om met een mislukking en hoe sta je weer op?

Het is weer die tijd van het jaar waarin we mogelijk terugkijken op het raceseizoen – watts, sorry – met alle gebreken van dien. Was het een gebeurtenis om te onthouden, of gewoon een gebeurtenis om te vergeten?

In de sportwereld is falen een onlosmakelijk onderdeel van de weg naar succes. Of je nu meedoet aan de Olympische Spelen of een doordeweekse atleet bent, de hoogte- en dieptepunten die gepaard gaan met het overschrijden van de startlijn, zijn je waarschijnlijk niet onbekend. Atletisch falen kan zich op verschillende manieren uiten, zoals het verliezen van een wedstrijd, het missen van een cruciaal schot of het niet behalen van een persoonlijk record. Zelfs de besten onder ons krijgen er wel eens last van.

Mark Cavendish bijvoorbeeld miste een medaille op de Olympische Spelen van 2008. Hij was toen favoriet voor de gouden medaille op de wegwedstrijd op de Olympische Spelen van 2012. Het bleek dat het Britse team het grootste deel van het werk in Londen had gedaan, maar ze konden niet alles doen (en om het nog erger te maken: daarna won een twijfelachtige coureur).

Je moet niet vergeten dat Team GB destijds een echte goudwinningsmachine was. De meeste wielrenners gingen met een prijs naar huis. Het is dus niet leuk om 'die man' te zijn zonder een prijs.

In 2016, zo'n acht jaar na zijn eerste deelname aan de Olympische Spelen, veroverde Cavendish eindelijk de zilveren medaille op het baanonderdeel van Madison. Verhalen als deze herinneren beginnende atleten en fans eraan dat succes niet lineair of gemakkelijk is. Het is het product van onze toewijding, ons harde werk en onze niet aflatende inzet voor verbetering, of je nu op zesjarige leeftijd meedoet aan de eieren-en-lepelrace op de kleuterschool of op 85-jarige leeftijd een race voert tegen de begrafenisondernemer.

Het categoriseren van mislukkingen

In de wetenschappelijke wereld wordt al een tijdje gesproken over falen in de sport. Al in 1978 probeerden Harris en Eitzen in een artikel ons allemaal in zes typen te verdelen . Er wordt gezegd dat er mensen zijn die:

1. beseffen de zinloosheid van hun inspanningen en kiezen ervoor om op te geven of niet te proberen het volgende hogere niveau te bereiken
2. vroeg falen (als kind) en nooit meer meedoen
3. Ik faal constant in sport, maar blijf proberen
4. slagen op lagere niveaus, maar slagen er niet in het hogere niveau te bereiken
5. het hoogst mogelijke niveau bereiken, maar op dat niveau falen
6. zichzelf als mislukkelingen definiëren omdat ze onhaalbare doelen stellen

Ik vermoed dat als u dit leest, u zich al in twee of drie van deze kampen bevindt. Als iemand met een technische ontwerpachtergrond bekijk ik mijn atletische mislukkingen vaak op dezelfde manier als waarmee ik een product zou crashtesten: het is niet goed of slecht, maar gewoon de weergave van een resultaat.

Dit concept – zonder emotie – maakt het aanzienlijk gemakkelijker om te leven met en om te gaan met het feit dat je je doelen of dromen niet bereikt. Maar mij is verteld dat deze aanpak (waardoor ik iets minder vaak dan anderen in mijn ontbijtgranen huil) het doel mist.

Topsporters begrijpen dat ze niet bang hoeven te zijn voor tegenslagen, maar dat ze deze juist moeten zien als kansen om zichzelf te ontdekken en te verbeteren. Ook de wetenschap is het hierover eens. Een uitgebreid onderzoek uit 2015 naar veerkracht in de sport concludeerde dat ‘het vermogen om positief te reageren op tegenslagen, obstakels en mislukkingen essentieel is voor elke succesvolle atleet.’ Het cruciale woord hier is ‘positief’.

Bij falen gaat het niet alleen om prestatie, maar ook om het versterken van ons karakter en het ontwikkelen van onze veerkracht. Derek Redmonds lange reis naar de finish tijdens de Olympische Spelen van Barcelona in 1992 werd een waarlijk symbolische mislukking.

Het verhaal gaat dat Redmond tijdens de finale van de 400 meter (nadat hij een van de snelste kwalificatietijden had gelopen) zijn hamstring scheurde na 150 meter racen. Hij zakte in elkaar van de pijn terwijl de hulpverleners naar hem toe snelden. Maar voordat ze hem bereikten, stond hij op en begon te hinken. Vervolgens verscheen Redmonds vader van de tribune en hielp zijn zoon de finish te bereiken.

Iedereen die niet in tranen was, kreeg een staande ovatie. Ik was toen 17 jaar oud en wilde Terminator spelen. Ik deed eerlijk gezegd beide. Redmonds race was mogelijk een mislukking in termen van medaillewinst

Iedereen die niet in tranen was, kreeg een staande ovatie. Ik was toen 17 jaar oud en wilde Terminator spelen. Ik deed eerlijk gezegd beide. Redmonds race was misschien geen succes wat betreft het winnen van een medaille, maar het bevestigde voor hem en anderen wat een echte kampioen werkelijk inhoudt.

In sommige opzichten doet dit denken aan de maanmissie van Apollo 13. Vereeuwigd in de gelijknamige film; Drie astronauten probeerden op de maan te landen, maar strandden bijna in de leegte van de ruimte vanwege een mechanisch defect. NASA, met een van de beste probleemoplossende vaardigheden waarvan ik ooit heb gehoord, wist hen naar huis te krijgen en de missie werd uiteindelijk beschreven als een "geslaagde mislukking" (in de zin dat de maan niet werd bereikt, maar de astronauten wel werden gered). .

"Een succesvolle mislukking"

Misschien heb je dit concept van ‘succesvol falen’ zelf wel eens ervaren – ik in ieder geval dit jaar. Ik was in Nederland om me te kwalificeren voor de UCI Gravel World Championships en na vier uur voluit te hebben geracet, miste ik de kwalificatie op slechts twee minuten. Ik zette een aantal goede cijfers neer en gooide behoorlijk goed van begin tot eind, maar het was niet genoeg. Ik keerde tevreden naar huis terug over de reis, maar minder over de overvloed aan gebak die ik had verorberd, en over het biertje waarvan ik in mijn door insuline verdoofde toestand de naam niet eens kon uitspreken.

Tot nu toe lijkt het concept ‘falen’ minder gegrond in de wetenschap en meer te maken te hebben met de complexiteit van onze psyche of de willekeur van het leven in het algemeen. Wetenschappers hebben echter geprobeerd een structuur en een leidraad te ontwikkelen waarmee we veerkracht kunnen ontwikkelen, waardoor we uiteindelijk efficiënter worden.

Uit een model uit 2012 blijkt dat de volgende sleutelfactoren van psychologische veerkracht en de relatie ervan met optimale atletische prestaties de volgende zijn:

• Vertrouwen
• Waargenomen sociale steun
• Om te focussen
• Motivatie
• Positieve persoonlijkheid

Niet al deze elementen kunnen kunstmatig worden gegenereerd, maar als we ons bewust zijn van deze sleutelfactoren, kunnen we praktische stappen ondernemen om het juiste resultaat te behalen. Zo kun je bijvoorbeeld de juiste mensen om je heen hebben op de wedstrijddag, naar de juiste muziek luisteren, het juiste voedsel eten en de juiste evenementen kiezen. Hiermee vergroten we onze veerkracht en kunnen we beter omgaan met onze mislukkingen.

Maar dat is nog niet alles; Uit een recent onderzoek is gebleken dat atleten die een beetje "zelfcompassie" betrachten (of wat ik ongeveer zou noemen "stop met jezelf voor je kop te slaan en wees aardig voor jezelf") daadwerkelijk hun hartslagvariabiliteit en stressniveau verminderden. De bevindingen van Ceccarelli en collega's suggereren dat zelfcompassie een adaptieve fysiologische en psychologische reactie bevordert. Uiteindelijk kan dit gevolgen hebben voor de prestaties, het herstel en de gezondheid van een atleet.

De vaardigheden die je door atletisch falen leert, zijn toepasbaar op verschillende aspecten van je leven, van je carrière tot je relaties. Wat is de belangrijkste boodschap hieruit?

Uit de wetenschap en onze ervaringen blijkt dat atletisch falen geen reden is om ontmoedigd te raken, maar juist een essentieel onderdeel van het streven naar uitmuntendheid. De lessen in nederigheid, veerkracht en persoonlijke groei die het met zich meebrengt, wegen veel zwaarder dan de tijdelijke teleurstellingen.

Onze atletische mislukkingen moeten niet worden vermeden, maar zijn juist een leermeester (ik hoop dat jij je niet laat tegenhouden) die atleten begeleidt om hun volledige potentieel te bereiken... maar blijf van dat gebak af.