5 revalidatielessen van een elite-marathonloper

De verwondingen zijn ernstig. Ik geef toe (met enige schaamte) dat ik de vriend was die zei: "Op een dag zul je erover nadenken en blij zijn dat het is gebeurd." Maar het lijdt geen twijfel dat het vervelend is om midden in een blessure te zitten.

Als voormalig topatleet marathonloper danste ik om mijn conditie optimaal te benutten, maar zonder al te veel blessures op te lopen. Natuurlijk heb ik, net als veel hardlopers, vaak blessures gehad. De meeste blessures waren licht, maar ze zorgden er toch voor dat ik steeds meer paniek begon te krijgen. Ik vroeg me af of ik ooit nog gezond zou kunnen hardlopen. In werkelijkheid duurde het maar een paar dagen voordat ze weer tot rust waren gekomen en ik weer kon rennen.

Ik had heel veel geluk, totdat...

Mijn eerste ernstige blessure...

Ironisch genoeg was het lopen van iets meer dan de helft van het volume dat ik als topmarathonloper liep, al genoeg om mijn training op een manier stil te leggen die ik nog nooit eerder had meegemaakt. Het kan leeftijdsgebonden zijn; Mijn lichaam van 35 jaar is niet hetzelfde als mijn lichaam van begin twintig. Misschien komt het doordat hardlopen als ouder betekent dat je extra uren slaap moet overslaan om te kunnen genieten van je ochtendlijke hardlooprondje. Het is namelijk kostbare slaap die ik niet langer kan missen. Misschien dacht ik dat ik er mee weg zou komen om minder consequent te zijn met mijn wekelijkse kilometers, omdat ik minder hard liep dan voorheen. Of misschien had ik een wake-up call nodig. Ik had niet goed voor mezelf gezorgd, en dat heeft me parten gespeeld.

Voor het eerst sinds 2016 had ik zin om hard te trainen. Niet 90-100 mijl per week, alles geven, maar een stevige inspanning leveren (met jonge kinderen en een non-professionele hardloopcarrière), kijken wat ik deze herfst kan doen. moeilijk.

Alles ging goed; In mei liep ik mijn eerste ultraloop en won ik de 50 mijl voor vrouwen. Daarmee zette ik de vierde snelste tijd ooit voor een vrouw neer. Ik hield van lange duurlopen en training. Ik heb mij ingeschreven voor een 100km eind oktober: de Javelina Jundred. Er waren ook elite-ultralopers aanwezig, dus ik kon goed zien waar ik stond.

Ik wist dat ik de algehele stress op mijn lichaam meer verwaarloosde dan ik waarschijnlijk zou moeten. Het was tijd voor de lancering van een boek dat ik samen met Zoë Rom schreef, Becoming a Sustainable Runner . Hoewel ik volledig geloof in de concepten die we in het boek beschrijven, wist ik diep van binnen dat ik afweek van ons eigen advies. Ik wist dat als ik deed wat wij anderen vroegen te doen, ik het niet allemaal zou kunnen (proberen te) regelen.

En toen begon mijn hiel pijn te doen. Het voelde zacht aan, maar leek warmer te worden naarmate ik langer liep. Kort daarna merkte ik een bult op aan de binnenkant van mijn hiel en werd de diagnose Haglund-misvorming gesteld. Toen ik erover postte op sociale media , kreeg ik een stortvloed aan berichten van andere mensen die dezelfde blessure hadden opgelopen. Velen van hen noemden het 'de ergste blessure die een hardloper ooit heeft gehad', terwijl anderen zeiden dat ze er tientallen jaren mee hadden geworsteld voordat ze uiteindelijk een operatie ondergingen om de blessure te verwijderen.

Ik zal eerlijk zijn; Ik schrok ervan. Voor het eerst in mijn leven werd ik niet geconfronteerd met een verwijt of een tegenslag, maar met een blessure die mijn hele leven zou kunnen beïnvloeden.

Nadat ik mijn vriend Brian Reynolds had gesteund in zijn poging om de eerste dubbel geamputeerde te worden die Leadville zou leiden, deed ik een stap terug en concentreerde ik me op revalidatie en herstel. Ik wilde mijn hardloopplannen voor de herfst niet opgeven, maar ik besefte welk risico ik nam toen ik stopte met het geven van prioriteit aan herstel.

Onder begeleiding van mijn sportrevalidatiearts en krachttrainer konden we ons volledig richten op de revalidatie. Dat betekende vijf dagen per week sporten, twee keer per week gerichte krachttraining voor mijn zwakke plekken en, het allermoeilijkst voor een hardloper, het tot een minimum beperken van mijn hardloopsessies.

Twee maanden lang beperkte ik mijn training tot ongeveer een kwart van wat ik in mijn elite-dagen had gelopen, of tot minder dan de helft van wat ik in de voorgaande vijf jaar had gelopen. Ik merkte dat ik dezelfde afstanden per week liep als toen ik 15 was. Ik ben er nog steeds mee bezig, maar er is weinig vooruitgang geboekt en het meest pijnlijke van alles is dat ik geen plannen heb voor een salarisverhoging.

Ik wist dat als ik het advies van mijn team zou negeren, de kans op een operatie enorm zou toenemen. Dat was het laatste wat ik wilde.

5 lessen in revalidatie na letsel

Deze blessure heeft mij veel geleerd. Het maakte me nederig en zorgde ervoor dat ik mijn lichaam op een manier respecteerde die ik nooit voor mogelijk had gehouden. Het moeilijkste aan het herstellen van een blessure was om weer volledig te kunnen trainen.

Ik reflecteerde op wat ik heb geleerd van mijn ervaringen met blessures in de afgelopen 20 jaar hardlopen:

1. Wanneer iets pijn doet, gebruik dan de drie-dagenmethode.

Dat heb ik geleerd van mijn clubcoach Brad. Drie dagen zijn niet genoeg om je vorm te verliezen, maar het is vaak wel voldoende om kleine blessures te verzachten. Probeer je er zo goed mogelijk in te ontspannen (en weersta de drang om het uit te proberen). Drie dagen zullen snel voorbij zijn en dan kun je weer beginnen met hardlopen.

Vertrouw altijd op jezelf. Natuurlijk gaat het mentaal vaak mis als we weer gaan hardlopen. Het kan lastig zijn om te bepalen welke pijntjes we moeten doorstaan ​​en welke we beter achterwege kunnen laten en professionele hulp kunnen zoeken. Jouw instinct/hart weet diep van binnen altijd wat het antwoord is. Het klinkt zweverig, maar het is waar. Als dat stemmetje in je hoofd zegt: "Ik weet niet zeker of het wel een goed idee is om door te blijven rennen", geef het dan nog een paar minuten. Als het er dan nog steeds is, luister dan. Het is altijd beter om hem wat extra tijd te geven om te genezen, dan hem te pushen als hij er nog niet klaar voor is.

2. Werk zoveel mogelijk samen met een zorgprofessional

Het kan lastig zijn om een ​​professional te vinden die hardlopers begrijpt. Maar zij kunnen u wel een veel betere beoordeling geven dan Dr. Google en houden rekening met alle factoren die van belang zijn voor uw plan om weer te gaan hardlopen.

3. Bij sommige blessures is rust niet mogelijk.

Verschillende blessures vereisen verschillende benaderingen. Bij botletsels is rust nodig totdat het bot genezen is. Voor pezen is volledige rust niet altijd een goed idee. Het kan verwarrend en lastig zijn om te weten wat het beste is. Ook hierbij kan een professional uit de gezondheidszorg helpen.

4. Focus op je herstel

Hoewel het verleidelijk kan zijn om te denken dat minder training minder eten betekent, is dit een belangrijk moment om te blijven voeden en eiwitten te consumeren. Tijdens mijn revalidatie van een achillespeesontsteking nam ik dagelijks een eiwitdrankje met creatine en collageen, en een prolinesupplement met vitamine C. Als vegetariër moest ik weer vlees en vis in mijn dieet opnemen toen duidelijk werd dat ik niet zo snel herstelde als ik had gehoopt.

5. Crosstraining

Vroeger trainde ik alsof mijn leven ervan afhing. Ik wilde fit blijven, maar ik ging te vaak en te hard van stapel en uiteindelijk ging ik alweer moe aan het rennen. Als je traint om een ​​bepaald doel te bereiken, is crosstraining een belangrijke manier om je conditie op peil te houden. Maar als je, net als ik, je plan moest laten varen en je eerst op je gezondheid moest richten, ga dan sporten wanneer het jou uitkomt. Als dat betekent dat je een paar dagen meer rust moet nemen dan normaal, is dat ook prima; Waarschijnlijk kunt u weer vol energie en klaar om hard te trainen, aan de slag.

Natuurlijk is elke blessure anders. Wij zijn verschillende mensen met verschillende lichamen die verschillend reageren op genezing en herstel. Het belangrijkste is dat je op je lichaam vertrouwt. Onthoud dat de periodes waarin je minder gefocust bent op hardlopen, kunnen betekenen dat je prioriteit geeft aan andere aspecten van je leven.

Het geeft ons de kans om tijd door te brengen met dierbaren, relaties te herstellen, op andere manieren van het buitenleven te genieten en zelfs nieuwe activiteiten of hobby's uit te proberen. Blessures zijn niet ideaal, maar het is de manier waarop je lichaam je vertelt dat je te ver bent gegaan. Zoek dus een manier om ervan af te komen.

Het is nooit de bedoeling geweest dat we de hele tijd maar door zouden gaan. Is het tijd om het wat rustiger aan te doen en even helemaal opnieuw te beginnen? Alleen jij weet het antwoord.